Vorige week (twee weken geleden als u dit leest) stemde de Tweede Kamer in met een nieuwe manier om orgaandonatie te regelen. Heel kort samengevat: vroeger was je alleen orgaandonor als je dat zelf had aangegeven, nu word je als potentiële donor gezien tenzij je aangaf dat je dat niet wilde.
Het is opvallend hoe veel emoties dit onderwerp losmaakt. Mensen in de Kamer en op de tribunes begonnen zo ongeveer te huilen van vreugde toen het voorstel werd aangenomen. Je zult ook maar jaren op een donororgaan zitten wachten dat je leven kan redden! Anderen echter lieten zeer duidelijk hun ongenoegen blijken in de media. Ik las zelfs dingen in de trant van ‘je lichaam is voortaan blijkbaar staatseigendom’.
Nu is orgaandonatie een teer onderwerp. Het raakt immers aan je eigen heengaan, aan het recht op zelfbeschikking en nog meer. Toch snap ik de commotie rond de nieuwste ontwikkelingen niet zo goed. Want wat is er eigenlijk besloten?
Tot op heden kon iedere Nederlander aangeven of hij al dan niet orgaandonor wil zijn. En dat blijft het geval. Alleen wat bleek in de praktijk? Verreweg de meeste mensen namen eenvoudig niet de moeite om een keuze te registreren – en daardoor is er voortdurend gebrek aan donoren. Er overlijden mensen die anders hadden kunnen blijven leven! Wat gaat er nu veranderen? Elke Nederlander krijgt tweemaal een brief thuis, met het verzoek zijn/haar keuze te registreren. Als je na die twee brieven nog niet reageert, neemt de overheid aan dat je blijkbaar geen bezwaar hebt om donor te zijn. Ook hiervan krijg je een brief. Je zou het een soort ‘wet tegen de laksheid’ kunnen noemen. Je houdt helemaal zelf de zeggenschap – als je tenminste de moeite neemt.
So wie so: is het niet wijs om er bij stil te staan dat je leven zomaar voorbij kan zijn? Om voorbereid te zijn daarvoor? Is je lichaam trouwens wel van jezelf? Daarom: bedenk wat je zou willen dat er met je lichaam gebeurt. Maar geldt dit ook niet voor je ziel? Ik geloof dat die een goede bestemming kan vinden – als je tenminste de moeite neemt om ook dáárvoor te zorgen…