Vorige week kwam ik terug van vakantie en trof thuis een onaangename verrassing aan… Ergens tijdens mijn vakantie was namelijk een grote boekenplank van de muur gekomen. Wat een ravage! De plank hing namelijk tweeëneenhalve meter hoog… Samen met de zware spullen die erop stonden was hij dus met een enorme klap neegekomen op wat eronder stond. Een tafeltje compleet versplinterd, een barst in een stoelleuning. Kortom, een puinhoop! Ik kon mijn studeerkamer bijna niet in wegens alles wat er voor de deur lag.
Achteraf gezien was deze ravage niet geheel onverwacht. Ik had eerder al gedacht: ‘wat een wonder dat een smalle plankendrager zoveel kan hebben’. Maar ja, er was niets te zien van scheefhangen of zo, dus alles leek goed te gaan. Tot ineens, als je het helemaal niet verwacht… En dan is het te laat.
Van deze vallende plank is een belangrijke les te leren, zo realiseerde ik me. Want wat er gebeurde lijkt op de manier waarop Gods grote afrekening zal komen. Inééns is het zover, terwijl je het misschien helemaal niet verwacht. Als je leven voorbij is of als de Heer komt: in een oogwenk, zo zegt de Bijbel. Dan sta je voor Gods troon en wordt je hele leven beoordeeld. Al het goede, maar ook al het kwaad. Je geloof en je daden, of het gebrek eraan. En hoe treft ons dat? Word je compleet verrast, zoals ik bij mijn thuiskomst? Zit je dan ook met de ravage?
Of… kun je je wél voorbereiden op deze grote ‘klap’? Gelukkig wel! Ik had er met mijn plank niet het beste van moeten hopen, maar hem steviger moeten bevestigen. En zo is het ook met uw en mijn leven. Dan moet je er maar niet het beste van hopen, voor wat betreft Gods eindafrekening. Nee, dan is het tijd om tijdig maatregelen te nemen, zodat je stevig en veilig zit. Nú moeten we het in orde maken met de Heer! Door ons tot Hem te wenden, een volgeling van Jezus te worden, te vertrouwen op zijn grote liefde. Dan zit je goed! Want je weet niet wanneer de plank zal vallen…

Op het moment dat ik dit schrijf is de wereld weer opgeschrikt door een aantal terroristische aanslagen. Alleen al op vrijdag 26 juni vier aanslagen: in Frankrijk werd een man onthoofd, in Tunesië werden tientallen strandgangers neergeschoten, en in zowel Koeweit als Somalië kostte een zelfmoordaanslag tientallen het leven.
Vooral de aanslag in Tunesië komt dichtbij voor ons. Die nietsvermoedende toerist, dat had u of ik kunnen zijn. Stel je voor, je ligt op je handdoekje, je ziet een bootje naderbij komen, daarin een man met een grote parasol… En ineens blijkt die parasol een machinegeweer te bevatten dat zich op jou richt. Je bent volkomen kansloos!
Helaas hebben allevier de aanslagen direct met religie te maken. Het is geen toeval dat ze plaatsvonden in de heilige maand Ramadan, op een vrijdag. Deze aanslagen zijn gepleegd in naam van het geloof in Allah, het heeft geen zin om dat te ontkennen.
Na deze en eerdere aanslagen dreigt er gevaar. Gevaar dat ook in óns land een terreurdaad plaatsvindt. Daar kunnen u en ik helaas weinig aan doen. Het is de taak van de regering om waakzaam te zijn en waar nodig actie te ondernemen, al moeten we beseffen dat ze nooit elk gevaar kan afwenden.
Er dreigt echter nóg een gevaar, en daar kunnen we wel iets aan doen. Namelijk het gevaar om elke moslim te zien als een extremist en potentiële terrorist. Als zulke gedachten ons handelen gaan bepalen, sluiten we een hele groep mensen buiten de samenleving en bevorderen we de polarisering in de maatschappij. We moeten beseffen dat verreweg de meeste moslims in het Westen resoluut afstand nemen van zulke terreurdaden, gepleegd op willekeurige slachtoffers. Als bevolkingsgroepen zo van elkaar vervreemden, speelt dat juist het extremisme in de kaart!
Autochtone Poeldijker: denk daarom niet aan ‘de moslim’ als een ander ver weg, maar verplaats u eens in de situatie van zo iemand. Stelt u zich eens voor dat u die buschauffeur van Marokkaanse afkomst bent. Hoe moet dat voelen, als je merkt dat anderen je wantrouwend aankijken? Als je het idee hebt dat je je voortdurend moet verdedigen? Als je ziet hoe jouw geloof gebruikt wordt om de meest afschuwelijke daden te rechtvaardigen? Praat niet óver mensen, praat liever mét hen. Want waar gepraat wordt, kijk je elkaar in de ogen. Dan ontdek je dat je allemaal een mens bent met een moeder.

Kent u het ‘zwitserlevengevoel’? Volgens een woordenboek is dat: ‘een onbekommerd en onbezorgd gevoel, vooral na het pensioen, gebaseerd op het vertrouwen dat men een in financieel opzicht onbezorgde oude dag tegemoetgaat’. Op de bijbehorende reclamespotjes zie je glimlachende mensen genieten in de zon. Net een beetje té naar mijn smaak: hoe realistisch zijn deze beelden? Dat ouderdom ook met gebreken komt, daar zie je niets van…
Maar er is een diepere vraag: moet je dit wel als ideaal willen hebben? De Amerikaanse schrijver John Piper schreef hierover woorden die ik u niet wil onthouden. Hij zegt: “één van de grote tragedies van de Westerse cultuur is de manier waarop miljarden dollars worden geïnvesteerd om mensen van mijn leeftijd over te halen om de rest van hun leven te verspillen. We noemen het: ‘pensioen’. De volledige boodschap is: je hebt ervoor gewerkt en nu moet je ervan genieten. Twintig jaar spel en ontspanning. De wereld zinkt onder het gewicht van gezonde, oudere mensen die vissen, cruisen, golfen, bridgen, bingoën, sjoelen en schelpen verzamelen”. De rest van hun leven te verspillen, dat is nogal wat…
Maar inderdaad, het doel van een mensenleven is niet ‘genieten’, maar met woorden van Jezus: God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf. Oók, of misschien wel juist als je niet meer hoeft te werken, kan je leven van betekenis zijn. Dat zie je in de praktijk: hoeveel organisaties draaien niet op vrijwilligers, en hoe vaak zijn dat niet ouderen? Wat mij wel opvalt is dat je dan steeds weer dezelfde mensen tegenkomt… Misschien zijn anderen te druk met de dingen die John Piper hierboven noemt! Stel uzelf, als u toevallig ouder bent, de vraag eens die de oude catechismus stelde: waartoe ben ik op aarde? Ook na mijn pensionering? Opdat op u van toepassing mag zijn wat een psalm zegt “in de grijze ouderdom zullen zij nog vruchten dragen”.