Geïnspireerd door mijn persoonlijke omstandigheden op dit moment hier een parabel geïnspireerd door Henri Nouwen.

Een ongeboren tweeling besprak met elkaar een interessant thema in de buik van hun moeder: “He zeg eens, geloof jij eigenlijk aan een leven na de geboorte?” vraagt de ene van de tweeling. “Ja zeer zeker!! Hier binnen groeien we en worden sterk voor dat wat straks zal komen.” antwoordt de andere tweeling. “Ik geloof er niets van, dat is onzin!” zegt de eerste. “Er kan toch geen leven na de geboorte zijn – hoe zou dat dan eruit moeten zien?”
“Zo heel precies weet ik dat ook niet. Maar er zal veel meer licht zijn dan hier. En waarschijnlijk kunnen we ons voortbewegen met onze benen wat lopen schijnt te heten, en kunnen we met onze mond eten.” “Belachelijk, dat heb ik nog nooit gehoord! Met de mond eten? Wat een idioot idee. We hebben toch de navelstreng die ons voedt. Hoe wil je nou rondlopen? Daarvoor is de navelstreng toch veel te kort??”
“Eh… dat weet ik ook niet hoor. Het zal allemaal wel anders zijn dan hier.” “Je hebt ze allemaal niet meer op een rijtje! Er is nog nooit iemand teruggekomen van ‘na de geboorte’. Door een donkere tunnel naar een helder licht, van die vage verhalen; ze kunnen me wat. Na de geboorte is het leven ten einde, punt uit!”
“Ik geef toe dat niemand weet hoe het leven er na de geboorte er precies uit zal zien. Maar ik geloof dat we dan onze moeder zullen zien en dat ze verder voor ons zal zorgen.” “Moeder??? Je gelooft toch alsjeblieft niet in een moeder ?? Waar zou die dan überhaupt zijn?” “Nou hier – overal om ons heen. We leven in haar en door haar. Zonder haar zouden we er helemaal niet zijn!” “Dwaasheid! Van een moeder heb ik nog niets gemerkt, dus bestaat ze ook niet!!!”
“Maar soms, als we héél stil zijn, kun je haar horen zingen, of merken we hoe ze onze wereld streelt….”

Dit jaar is het 500 jaar geleden dat de schilder Jheronimus Bosch overleed. In ‘s-Hertogenbosch is er een grote tentoonstelling over hem. In de nieuwe ‘Poeldijk Nieuws’ komen kleurenafbeeldingen gelukkig goed tot hun recht. Daarom in deze weken voor Pasen een afbeelding met een gedicht erbij: de ‘Doornenkroning’ van Jheronimus Bosch

Vier beulen doen hun best om imposant te lijken.
Zij staan om Jezus heen meedogenloos te kijken.
En laten zichtbaar zien hoezeer zij hem verachten.
Zij weten ook allang wat of hem staat te wachten:
de kruisiging, die straks een eind maakt aan zijn leven,
maar vooralsnog wordt hén de buitenkans gegeven
om zich nog even met hem te vermaken…
Het lijkt hem niet te raken.

De grijsaard Leedvermaak doet of hij het niet droog houdt,
terwijl de Spotmajoor een koningskleed omhoog houdt.
De beul Verdiende Loon, de ogen toegeknepen,
heeft ruw en soldatesk een schouder vastgegrepen.
Beul Doornenkroon heeft zich belast met de voltooiing,
een aureool van pijn, uitsluitend ter verstrooiing
van vier gevallen engelen der wrake…
Het lijkt hem niet te raken.

Vier beulen staan symbool voor toen en alle tijden
van onrecht en geweld, verschrikkingen en lijden
Maar hij staart voor zich uit en lijkt hen te negeren.
Veel eerder lijkt hij óns bedroefd te observeren.
Alsof hij weer beseft het antwoord niet te krijgen
op de bedekte vraag waarom wij blijven zwijgen.
Toeschouwers, die zich nergens druk om maken…
En niets ons lijkt te raken,
niet wezenlijk te raken.
(Jan Boerstoel, 2015)

Onlangs stond het in de krant: vijf minuten per dag helemaal niets doen is buitengewoon goed voor de hersenen. Vijf minuten – dat is toch heel weinig, dacht ik. Wat kan dat nu voor verschil maken? En trouwens, dat doet iedereen toch wel, vijf minuten pauzeren ergens op de dag?
Maar nee! Het maakt dus wél verschil, zegt het onderzoek. En de gemiddelde mens doet dit níet vanzelf. Vijf minuten echt niets doen… gewoon op een stoel zitten, en ook geen TV kijken of mail checken op je telefoon of een tijdschrift pakken… het is een luxe die we onszelf niet gunnen.
Ongelooflijk, als je erbij nadenkt, hoe we onszelf druk maken. Ga het maar eens na bij uzelf, bij mij klopt in in elk geval wel. Bijvoorbeeld je hebt een klus af en gaat koffie zetten. Terwijl de koffie loopt doe je weer wat anders, iets opbergen bijvoorbeeld. En heb je je koffie, dan ga je er eens lekker voor zitten… maar niet voor lang. Binnen twee minuten ben je je post aan het openscheuren, of ligt je telefoon in je hand.
Is het dan gek dat we aan het einde van de dag druk in ons hoofd zijn? Zo druk bezig met ‘doen’ dat we niet toekomen aan ‘zijn’? Het lijkt wel of we geen innerlijke vrede hebben, als je ons zo bezig ziet.
De Franse filosoof Pascal zei eens ongeveer dit: de mensen zoeken, als ze niets te doen hebben, naar tijdverdrijf. Want als ze een tijdje zouden stilzitten, zou hun bestaan hen aanvliegen…. Pascal was een christen, hij kon niet alleen scherp observeren. Hij was overtuigd: ware rust vind je bij God. Maar Hem vinden doe je niet zolang je daar geen rust voor hebt… Hoe doorbreek je deze vicieuze cirkel? Zou daar misschien de kerk voor zijn – een plek waar je vanzelf een tijdje stilzit en niets ‘nuttigs’ doet? Maar eens een paar weken proberen!