Categorie Archief: Columns Poeldijker

Einde en nieuw begin

07 maandag Mrt 2016

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Einde en nieuw begin

Tags

Op het moment dat dit blad uitkomt, beleven we de overgang naar een nieuw jaar. Oud en nieuw, een einde en nieuw begin.
Allereerst het einde. Het einde van het jaar 2015. Een goed moment om met dankbaarheid terug te kijken naar de goede dingen die er waren. Om, zoals een lied het zegt, je zegeningen te tellen. Ook als niet alles goed en mooi was, is de jaarwisseling een moment om het goede op te merken dat er wél was.
De jaarwisseling is ook het einde van ‘De Poeldijker’ zoals we hem nu kennen. Dan is dit een goed moment om dankbaar terug te kijken naar de vele jaren dat dit blad u en heel Poeldijk van nieuws voorzag. Een woord van dank is zeker op zijn plaats aan de redactie. Als alles vloeiend loopt besef je het nauwelijks, maar wat een werk, elke twee weken weer! Petje af voor al deze vrijwillige inzet!
Echter, elk einde is ook een nieuw begin. 2016 komt eraan, een heel jaar vol kansen en mogelijkheden. Een gelegenheid voor goede voornemens, het inslaan van nieuwe wegen! En gelukkig, ook een nieuw begin voor het dorpsblad. Fijn dat mensen in het ontstane gat zijn gesprongen om u en mij van dorpsnieuws te blijven voorzien. Ik ben benieuwd hoe dit vervolg eruit gaat zien!
Bij deze gelegenheid past een nieuwjaarswens. Daarom hier een oude zegenbede voor ons dorp en ieder persoonlijk:
Over onze harten, over onze huizen
de zegen van God
In ons komen, in ons gaan,
de vrede van God
In ons leven, in ons geloven,
de liefde van God
Aan ons einde en nieuw begin
de barmhartigheid van God
om ons te ontvangen en thuis te brengen

Zo zij het!

Advertenties

Winter-roos

07 maandag Mrt 2016

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Winter-roos

Tags

,

Vanuit mijn studeerkamerraam kan ik een rozenstruik zien in een hoekje van mijn voortuin. In deze decembermaand is er uiteraard niet veel aan te beleven. De bladeren zijn vrijwel allemaal afgevallen en je ziet de kale takken vol stekels. Een beeld van de winter, als alles stilstaat.
Maar tot mijn grote verbazing zitten er twee bloemen aan de struik, twee rode rozen. Nu, in december! En als ik eens dichterbij kijk, zie ik verschillende knoppen die nog meer bloemen beloven. Ten minste, als het weer niet slechter wordt…
Deze roos doet me denken aan een oud kerstlied:
Er is een roos ontloken
uit barre wintergrond,
zoals er was gesproken…
Die roos in mijn tuin, en in het lied, staat voor Jezus. Hij wiens geboorte we vieren met Kerst, als de natuur koud en donker is. Maar midden in die troosteloze tijd bloeit er iets!
Een bloem is kwetsbaar. Er hoeft maar hagel of vrieskou te komen, en weg zijn mijn rozen. Zo is ook het kerstkindje in de kribbe kwetsbaar. Arm, en geboren in een vijandige wereld. Koning Herodes zal proberen het te vermoorden. Je vraagt je af of dit kindje ooit iets zal bereiken…
En toch! Een bloem spreekt van leven en lente, van een nieuw begin. Als ik naar de roos in mijn tuin kijk weet ik het: na de winter komt een nieuw seizoen. Léven is sterker dan kou en doodsheid. En zo is het ook bij Jezus’ geboorte. Een teer kindje, maar tegelijk zoveel meer. Het zegt ons dat de duisternis niet wint! Want God komt de wereld in. Hij laat ons niet over aan de dorheid. Dit kindje zal dood en donker overwinnen, en een nieuw leven laten doorbreken. Ieder die het gelooft zal het ervaren! En daarom: goede kerstdagen gewenst iedereen!

20-wekenecho

24 dinsdag Nov 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor 20-wekenecho

Tags

,

Kort geleden ging ik met mijn vrouw naar een gezondheidscentrum, om een 20-wekenecho te laten maken. Zo’n 20-wekenecho is een prachtig iets om als vader mee te maken. Al is het kindje nog niet geboren, je ziet het in alle details. Handjes met tien vingers die bewegen, het gezichtje, voetjes die volgens de echoscopiste al drieënhalve centimeter zijn. Ja, zo’n echo kijkt zelfs dwars door het kind heen, of alle organen wel goed ontwikkeld zijn. Je ziet het hartje kloppen. Van een onbestemd ‘iets daar in die buik’ wordt het ineens een echt kindje met alles erop en eraan!
Waarom wordt deze echo echter gemaakt? Om te zien of het kindje een afwijking heeft. En zoals de voorlichtingswebsite van de overheid meldt: “Sommige afwijkingen hebben grote gevolgen voor het kind, voor u en uw partner. U staat dan voor de moeilijke keuze om de zwangerschap uit te dragen of te laten beëindigen”. Of om het nog concreter te zeggen: om te zien of het kindje misschien het syndroom van Down heeft, of een andere afwijking, zodat je nog ‘tijdig’ een abortus kunt laten uitvoeren.
Ik kan het me, na onze 20-wekenecho, gewoon niet voorstellen hoe mensen voor zwangerschapsafbreking kiezen daarná. Als je je toekomstige kind letterlijk al in het gezicht hebt gekeken, hebt zien bewegen… Dan is het toch wel héél duidelijk dat abortus niet ‘wat cellen weghalen’ is, maar een compleet mensje! Paus Franciscus merkte onlangs op: “een kind is toch niet een pakketje dat je retour afzender stuurt als het niet naar wens is?”
Zo stemt de 20-wekenecho me niet alleen blij, al was het prachtig om te zien en werden er geen afwijkingen gevonden. Wanneer heeft een jong leven waarde: alleen als het perfect is? Moeten mensen met een afwijking er maar liever niet zijn? Wat zegt dit alles over onze maatschappij…?

Gouden portalen

24 dinsdag Nov 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Gouden portalen

Tags

,

Op het moment dat ik dit schrijf is het prachtig najaarsweer. Strakblauw is de hemel en de lucht is fris maar niet bijtend koud. Wat is het heerlijk om dan een eind te lopen of te fietsen. Daarbij natuurlijk wetend dat het zó over kan zijn. Op het moment dat u dit leest, kan het wel guur novemberweer zijn! De seizoenen zijn een van de mooiste dingen die God heeft uitgedacht, een voortdurende afwisseling waar je nooit genoeg van krijgt!
Gisteren ging ik met mijn zoons een eindje fietsen. Overal waren de prachtigste herfstkleuren te zien, en we keken onze ogen uit. In Ockenburgh was de herfst wel op zijn mooist. De grote laan daar wordt geflankeerd door twee rijen bomen, waarvan de bladeren prachtig goudgeel waren. Als de wind even blies daalde er een regen van gouden muntstukken neer. De jongens vonden het prachtig, en schoppen natuurlijk ook graag met hun voeten door de afgevallen bladeren.
Ik moest intussen aan een zin uit gedicht van Jacqueline van der Waals:

Waar gouden de portalen zijn,
Hoe zullen daar de zalen zijn!

De schoonheid van de wereld in herfstpracht als een vooruitwijzing naar Gods wereld die komt!
Soms wordt er wel eens gezegd dat verlangen naar de hemel een soort ‘escape’ is voor mensen die het moeilijk hebben. ‘Opium van het volk’ zoals Marx zei. Maar dit gedicht leert wel anders! Niet ellende of pijn doet de dichteres verlangen naar de hemel. Nee, juist de mooiste dingen van deze wereld kunnen soms het verlangen oproepen naar iets dat we niet kennen. Een andere wereld voorbij de horizon waar dit een reflectie van is. Hebt u dat nooit? Zou dat niet de stille roep zijn van God, om op zoek te gaan naar zijn rijk voorbij deze wereldrand?

In welk een grote heerlijkheid
Zal ik dàn binnengaan,
Indien van goud de gangen zijn,
Hoe groot moet mijn verlangen zijn,
De zalen in te gaan!

Verwarming en de paus

20 dinsdag Okt 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Verwarming en de paus

Tags

,

Momenteel zit ik de lezen in een recente publicatie van paus Franciscus, de encycliek ‘Laudato Si‘. Wat moet een protestantse dominee nu met een pauselijke encycliek? Ervan leren natuurlijk! Dit boekje gaat namelijk niet over een punt waar protestanten en katholieken veel verschillen. Het gaat over de vraag hoe we met het milieu moeten omgaan. Daar zegt de kerkvorst heel wijze dingen over. Heel praktische dingen ook: ik wilde zojuist de verwarming een tik geven omdat ik het een beetje koud vond in huis, maar op pauselijk advies trok ik eerst maar eens een warm hemd aan…
Het mooie is dat paus Franciscus niet alleen de dingen zegt waar iedereen het mee eens is, zoals het belang van natuurbescherming en het tegengaan van verspilling. Hij peilt ook dieper. Zo spreekt hij over de westerse landen (wij dus!) die veel te veel energie en grondstoffen gebruiken. Dan zegt hij niet alleen dat dat fout is, hij wijst een onderliggende oorzaak aan. Want, zo schrijft hij: “Hoe leger het hart van een persoon is, des te meer behoefte heeft hij aan kopen, bezitten en consumeren”. Met andere woorden, onder de milieuproblemen zit een moreel probleem. Daarom zijn ze ten diepste niet op te lossen met afspraken of nieuwe technologie. Wat nodig is, is een heroriëntatie van onze maatschappij. Een ‘vulling van het hart’!
Hoe vind je dat? Hoe vul je het gat in je hart dat niet blijvend bevredigd wordt door te shoppen of verre reizen te maken? Alleen liefde vult een leeg hart. Alleen liefde maakt een mens tevreden met minder. En daarom zegt de paus zeer terecht: onze maatschappij heeft het nodig te horen van die Ene, die ons liefheeft als een vader. Hij is te vinden! Hij maakte deze mooie wereld, Hij maakte ieder mens en vindt ook u van waarde. Wie Hem kent heeft de diepste vrede. Rust dan niet tot u Hem gevonden hebt.

Christelijke waarden

30 woensdag Sep 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Christelijke waarden

Tags

,

Christelijke waarden

Ineens werd er weer over gesproken: over christelijke waarden in de samenleving. Bij de Algemene Beschouwingen na Prinsjesdag begon Wilders erover. Er bleek dat hij ‘opkomen voor je eigen volk’ zag als zo’n waarde.

Zijn er eigenlijk wel christelijke waarden? En zo ja, is dit er dan één van? Om met het laatste te beginnen: ja, die zijn er. Ik vrees echter voor Wilders dat ‘opkomen voor je eigen volk’ hier niet hoog bij scoort. Jezus leert ons als broeders en zusters met elkaar te leven, ongeacht je afkomst. Hij ging om met de destijds verachte Samaritanen. Hij genas ziekte bij soldaten van de Romeinse bezettingsmacht! Vanuit de hemel bezien, zijn we allemaal mensen. Vanuit dat perspectief stellen de verschillen niet veel voor. ‘Ons burgerschap is in de hemel’ schrijft Paulus ergens. Het laatste Bijbelboek schildert ons in de hemel een grote menigte ‘uit alle volken, talen, naties en stammen’. Voor wie daarheen leeft, zijn verschillen tussen allochtoon of autochtoon ook nu al relatief. Die tussen immigrant en gevestigde burger al evenzeer. Nee, nationalisme is géén christelijke waarde.

Wat is dan wel een christelijke waarde? Ik denk aan vrijheid en aan dienstbaarheid. Het evangelie heeft op ons continent een cultuur voortgebracht van vrijheid. Veel vluchtelingen begrijpen dit. Daarom komen ze hierheen. Niet alleen vanwege de welvaart, ook vanwege de vrijheid die ze thuis misten! Naast vrijheid moet echter de dienstbaarheid staan, wil ze niet ontaarden in ‘ieder voor zich’. Het christelijk geloof stond aan de wieg van ziekenhuizen, zorg voor wezen, weduwen en ouden van dagen. Ons continent is erdoor gevormd. Hierbij past ook zorg voor mensen die huis en haard zijn ontvlucht. Dat betekent niet iedereen blindelings een verblijfsvergunning geven. Het betekent wel een menswaardige behandeling voor allen, en een plaats om te wonen voor wie geen toevluchtsoord meer heeft.

Deze waarden zijn het waard om te bewaken. In asielzoekerscentra bijvoorbeeld. Daar mogen we geen dwang en repressie accepteren. Hoe bestáát het dat christenen daar worden geïntimideerd? Het gebeurt helaas! Maar ook in het politieke debat. Opdat niet angst en eigenbelang het laatste woord zullen hebben. Dat zou pas echt een ramp zijn voor ons land.

(Veel in deze column is ontleend aan dit ‘commentaar bij de tijd’ van dr. Arjan Plaisier)

Vluchtelingenvloed

30 woensdag Sep 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Vluchtelingenvloed

Tags

,

De afgelopen tijd ging het nieuws heel vaak over vluchtelingen. Mensen, vooral uit Syrië die wegvluchten voor de onveiligheid en onvrijheid. Aan de ene kant dictator Assad, aan de andere kant de wreedheden van de Islamitische Staat… Wie zou daar willen leven?

Afgelopen week las ik in het nieuws een uitspraak van de Hongaarse premier Orbán, die mij werkelijk trof. Hij zegt namelijk: we moeten geen vluchtelingen uit Syrië opnemen, want de grote toestroom van moslims bedreigt de christelijke identiteit van ons continent. Inmiddels zijn deze woorden opgepikt door landen als Polen en Slowakije, die met zo’n redenering de asielzoekers weigeren die de EU hen wil toebedelen.

Deze woorden maken mij echt boos en verdrietig. Niet zozeer wegens het ophitsende ‘grote toestroom’ – Europa heeft 750 miljoen inwoners, er zijn nu ca. 300 000 Syriërs gekomen, dat is minder dan 0,05% van dat aantal. Bedreigen die je identiteit, als er in Europa allang zo’n 50 miljoen moslims wonen?

Vooral word ik boos en droevig, omdat uit deze woorden een totáál onbegrip blijkt van wat ‘christelijke identiteit’ inhoudt. Houdt dat niet in dat je een volgeling van Jezus bent, en zijn woorden serieus neemt? En wat, denkt u, zou Jezus doen als hij geconfronteerd werd met zoveel mensen in nood? Ik zal een paar woorden van Jezus aanhalen. “Wees barmhartig, zoals uw hemelse Vader barmhartig is”. “Ik had honger en jullie hebben mij te eten gegeven, dorst en jullie hebben mij te drinken gegeven. Ik was een vreemdeling en jullie namen mij op… want alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan”.

Als een continent, een land of een premier zich ‘christelijk’ noemt en er komen vluchtelingen op zijn pad, dient dan niet de eerste gedachte te zijn hoe je kunt helpen? Daarná komen pas de moeilijke vragen over wat je samen aankunt en waar grenzen liggen. Het startpunt ligt geheel anders: niet bij ‘houden wat we hebben’ – want ik vrees dat Orbán ten diepste dat bedoelt – maar bij bewogenheid.

Bijbel in Gewone Taal

30 woensdag Sep 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Bijbel in Gewone Taal

Tags

,

Als u dit leest [column verscheen 9-9-2015], zitten we midden in de feestweek. De ‘Poellukse Bijbelquiz’ is maandag net geweest. Bij deze quiz was er veel aandacht voor de Bijbel in Gewone Taal die dit jaar is verschenen. Wat is dit voor een Bijbel?

Wat erin staat is niet anders dan in andere Bijbels. De bekende verhalen van Adam en Eva, Jona in de vis; de woorden van Jezus, de brieven van Paulus… Immers, elke Bijbel is een vertaling van hetzelfde origineel, de oeroude tekst die in het Grieks en Hebreeuws geschreven is. Bij zo’n vertaling moeten echter altijd keuzes gemaakt worden. Vertaal je zo letterlijk mogelijk (‘Abraham werd verzameld tot zijn voorvaderen’) of zo begrijpelijk mogelijk (‘Abraham stierf’)? in plechtige taal (‘genadig en lankmoedig zijt Gij’) of juist in populaire taal (‘U bent goed en geduldig’)? Door zulke keuzes komt het dat er zoveel verschillende bijbelvertalingen zijn!

De Bijbel in Gewone Taal kiest bij de vertaling altijd voor duidelijkheid en begrijpelijkheid. Er worden gewone woorden gebruikt die iedereen kent. Deze Bijbel is daarom goed toegankelijk voor mensen die niet gewend zijn om de Bijbel te lezen – je hoeft geen ‘jargon’ te kennen. Ook voor mensen die zelden een boek lezen is deze Bijbel heel geschikt.

Een vertaler vertelt hoe mensen deze Bijbel ervaren: “ik werd door Radio 5 geïnterviewd. De journalist vroeg onder andere naar de Bijbel in Gewone Taal. Ik las hem het Onzevader in gewone taal voor: ‘Onze Vader in de hemel, laat iedereen u eren. Laat uw nieuwe wereld komen. Laat op aarde uw wil gedaan worden, net zoals dat in de hemel gebeurt…’ Toen ik klaar was, zei de reporter: ‘Zo, dat komt binnen zeg.’ En ik zag aan hem dat hij het echt voelde”.

Ik moet zeggen dat ik behoorlijk enthousiast ben over deze nieuwe Bijbel. Niet zozeer voor in de kerk, daar gebruiken we een vertaling die vooral nauwkeurig en eerbiedig is. Maar voor iedereen die de Bijbel nog niet kent. Of voor mensen die wel ergens een Bijbel in de kast hebben staan maar er nooit in kijken. U misschien? Hij kost slechts 28,50 euro, en u kunt hem bestellen bij elke boekhandel, of via internet.

Typeles

24 maandag Aug 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Typeles

Tags

“aak salsa daf; kassa jak af;”. Dit, en nog veel meer, tikte ik de afgelopen avonden. Want ik volg een typecursus! Deze woorden kun je tikken met alleen de middelste rij letters op het toetsenbord.
Wat een opgave, leren typen. Dertig lessen, dus dat kost me minstens dertig avond-uren. Maar hopelijk win ik dit tijd snel weer terug. Want ik tik zo veel dat het een groot voordeel is om snel en foutloos te kunnen tikken. Toen ik jong was, was er op school de gelegenheid om blind te leren typen. Maar toen zag ik er de zin niet van. Met als gevolg dat ik het nu alsnog moet leren, alleen dan gaat het leren een stuk trager!
Hoe later je begint, hoe lastiger je iets leert. Zeker iets als typen, dat er in moet slijpen – je moet het vanzelf doen zonder nadenken. Maar dit geldt voor veel meer dingen! Ik herinner me uit mijn studie nog een definitie uit de lessen ethiek: “een deugd is een door herhaalde daden ontwikkelde karaktereigenschap”. Dit klinkt abstract, maar het volgende is bedoeld: een vrijgevig mens word je door vaak vrijgevig te zijn; een vriendelijk persoon word je door bij voortduur vriendelijk te doen. Dan slijpt het er in! Je wordt wat je doet. Je vormt jezelf.
Hoe later je begint met jezelf zo te vormen hoe moeilijker het wordt – net als leren typen. Als je van jongs af geleerd hebt om geduldig te zijn, vriendelijk tegen vreemden, enzovoorts, dan gaat het als vanzelf. Grote kans dat je zo een geduldig en vriendelijk persoon bent geworden. Maar heb je die lessen niet geleerd, kreeg je de kans niet of wilde je niet, dan wordt het hoe langer hoe lastiger om nog te veranderen! Dan kost het veel moeite en wilskracht. En dan nog kom je waarschijnlijk nooit zo ver als iemand die het van jongs af leerde. Maar onthoud: het is nooit te laat! Ook na je 30e kun je nog op typeles. Zo kun je ook op latere leeftijd je nog gaan oefenen in bijvoorbeeld zachtmoedigheid.

Altijd afgeleid

11 dinsdag Aug 2015

Posted by in Columns, Columns Poeldijker

≈ Reacties staat uit voor Altijd afgeleid

Tags

Vorige maand was ik op vakantie, en daar zag ik iets opmerkelijks. Ik was met mijn ergens in een toeristisch plaatsje waar we voor een restaurant stonden met de auto. Vanuit de auto keek ik het restaurant eens in. Daar zat een gezinnetje aan tafel: man, vrouw en twee tienerdochters. Gezellig samen uit eten in de vakantie, blijkbaar. Maar wat was het opvallende? Deze vier mensen spraken niet met elkaar en keken elkaar ook niet aan. Ze keken allen schuin naar beneden, naar hun telefoon. De tienerdochters, maar ook de ouders!
Het grappige is dat je zoiets alleen van een afstandje kunt zien. Die mensen zelf realiseerden zich ongetwijfeld niet hoe hun samenzijn eruit zag. Want dat is het lastige van een telefoon: als je erop kijkt, zie je niet meer wat er om je heen gebeurt. Wat voor signaal geef je dus af als je in gezelschap uitgebreid bezig bent met je telefoon? In feite dit: “ik “hoef je niet zo nodig te zien, iets anders is boeiender op dit moment”. Niet zo netjes!
Toch is het onbedoeld dat mensen dit signaal uitzenden, tenminste dat hoop ik. Als je die ouders vraagt: ‘wie is er nu belangrijker, je dochter of dat laatste berichtje?’, antwoorden ze ongetwijfeld ‘mijn dochter’. Alleen, de virtuele wereld trekt harder dan je denkt! ‘Hier, nu kijken!’ roept elke ping van een ontvangen appje. Het werkt zelfs zonder dat de telefoon je roept. Automatisch pak je het ding als je even een leeg moment hebt. En nooit voor niets, er is altijd wel iets te bekijken of om op te reageren. Voor je contacten van vlees en bloed doet het echter weinig goed!
Ik dacht: zou het een niveau hoger ook zo werken? De onrust van de virtuele wereld die wezenlijke contacten hindert in de ‘echte’ wereld…. Zou voortdurende onrust in ons leven evenzo het contact hinderen in de meest wezenlijke wereld, die van God? Jezus zegt ‘kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan. Dan zal ik jullie rust geven’. Leg die telefoon maar opzij en probeer het! Een kort gebed doet veel meer dan je denkt.