Vanmiddag was ik met mijn zoontjes kastanjes zoeken. Wat glimmen ze prachtig als ze net uit de bolster komen! Een geschenk van de herfst. De herfst is wel mijn favoriete jaargetijde denk ik: door de afgevallen bladeren struinen in de Uithof of het Staelduinse bos; een herfststorm voelen op het strand, of gewoon lekker binnen zitten met een kaars op tafel, terwijl het buiten donker wordt. De natuur is aan het afronden, en langzaam gaat het naar de winter toe. Maar toch hééft het wat!
In het mensenleven zijn er ook seizoenen. De lente als je jong bent, de zomer als je in de bloei van je leven bent, en de herfst als de dingen minder worden. In het mensenleven wordt de herfst weinig gewaardeerd, althans in onze cultuur. Het is vaak alsof we de herfst in een mensenleven alleen kunnen zien als ‘de tijd dat alles minder wordt’. Dat is wel een erg negatieve blik, alsof van alle jaargetijden alleen lente en herfst mee mogen doen.
Wat maakt de herfst in de natuur zo mooi? Ik denk dat het het komt doordat je weet dat het vérder zal gaan. Stel, je wist niet van een nieuwe lente en je zag veel planten verdorren, de bomen kaal worden, de temperatuur dalen… Zou de schrik je niet om het hart slaan? Maar nu weten we: het is de afronding van dit jaar, maar straks komt een nieuwe lente. Alleen zó kun je met een gerust hart de kou trotseren.
Godfried Bomans schreef eens: vroeger was een oud mens iemand die ‘er bijna was’, nu is het iemand die ‘er bijna is geweest’. Als dit éne leven alles is, als er na het verdorren niets meer komt – ja dan belooft de herfst van een mensenleven niets goeds. Maar goddank: ik mag geloven dat na de koude winter van de dood er nieuw leven zal doorbreken! Wie gelooft in God die een nieuw begin geeft, die kan de levensherfst aan. Al komen er stormen, al wordt het donkerder, al verdort er veel… Jezus geeft leven dat dóórgaat. Goddank.