“aak salsa daf; kassa jak af;”. Dit, en nog veel meer, tikte ik de afgelopen avonden. Want ik volg een typecursus! Deze woorden kun je tikken met alleen de middelste rij letters op het toetsenbord.
Wat een opgave, leren typen. Dertig lessen, dus dat kost me minstens dertig avond-uren. Maar hopelijk win ik dit tijd snel weer terug. Want ik tik zo veel dat het een groot voordeel is om snel en foutloos te kunnen tikken. Toen ik jong was, was er op school de gelegenheid om blind te leren typen. Maar toen zag ik er de zin niet van. Met als gevolg dat ik het nu alsnog moet leren, alleen dan gaat het leren een stuk trager!
Hoe later je begint, hoe lastiger je iets leert. Zeker iets als typen, dat er in moet slijpen – je moet het vanzelf doen zonder nadenken. Maar dit geldt voor veel meer dingen! Ik herinner me uit mijn studie nog een definitie uit de lessen ethiek: “een deugd is een door herhaalde daden ontwikkelde karaktereigenschap”. Dit klinkt abstract, maar het volgende is bedoeld: een vrijgevig mens word je door vaak vrijgevig te zijn; een vriendelijk persoon word je door bij voortduur vriendelijk te doen. Dan slijpt het er in! Je wordt wat je doet. Je vormt jezelf.
Hoe later je begint met jezelf zo te vormen hoe moeilijker het wordt – net als leren typen. Als je van jongs af geleerd hebt om geduldig te zijn, vriendelijk tegen vreemden, enzovoorts, dan gaat het als vanzelf. Grote kans dat je zo een geduldig en vriendelijk persoon bent geworden. Maar heb je die lessen niet geleerd, kreeg je de kans niet of wilde je niet, dan wordt het hoe langer hoe lastiger om nog te veranderen! Dan kost het veel moeite en wilskracht. En dan nog kom je waarschijnlijk nooit zo ver als iemand die het van jongs af leerde. Maar onthoud: het is nooit te laat! Ook na je 30e kun je nog op typeles. Zo kun je ook op latere leeftijd je nog gaan oefenen in bijvoorbeeld zachtmoedigheid.

Vorige maand was ik op vakantie, en daar zag ik iets opmerkelijks. Ik was met mijn ergens in een toeristisch plaatsje waar we voor een restaurant stonden met de auto. Vanuit de auto keek ik het restaurant eens in. Daar zat een gezinnetje aan tafel: man, vrouw en twee tienerdochters. Gezellig samen uit eten in de vakantie, blijkbaar. Maar wat was het opvallende? Deze vier mensen spraken niet met elkaar en keken elkaar ook niet aan. Ze keken allen schuin naar beneden, naar hun telefoon. De tienerdochters, maar ook de ouders!
Het grappige is dat je zoiets alleen van een afstandje kunt zien. Die mensen zelf realiseerden zich ongetwijfeld niet hoe hun samenzijn eruit zag. Want dat is het lastige van een telefoon: als je erop kijkt, zie je niet meer wat er om je heen gebeurt. Wat voor signaal geef je dus af als je in gezelschap uitgebreid bezig bent met je telefoon? In feite dit: “ik “hoef je niet zo nodig te zien, iets anders is boeiender op dit moment”. Niet zo netjes!
Toch is het onbedoeld dat mensen dit signaal uitzenden, tenminste dat hoop ik. Als je die ouders vraagt: ‘wie is er nu belangrijker, je dochter of dat laatste berichtje?’, antwoorden ze ongetwijfeld ‘mijn dochter’. Alleen, de virtuele wereld trekt harder dan je denkt! ‘Hier, nu kijken!’ roept elke ping van een ontvangen appje. Het werkt zelfs zonder dat de telefoon je roept. Automatisch pak je het ding als je even een leeg moment hebt. En nooit voor niets, er is altijd wel iets te bekijken of om op te reageren. Voor je contacten van vlees en bloed doet het echter weinig goed!
Ik dacht: zou het een niveau hoger ook zo werken? De onrust van de virtuele wereld die wezenlijke contacten hindert in de ‘echte’ wereld…. Zou voortdurende onrust in ons leven evenzo het contact hinderen in de meest wezenlijke wereld, die van God? Jezus zegt ‘kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan. Dan zal ik jullie rust geven’. Leg die telefoon maar opzij en probeer het! Een kort gebed doet veel meer dan je denkt.