Helaas, Douwe Bob heeft niet gewonnen. Op het Songfestival behaalde hij slechts de elfde plek. Zijn liedje zal desondanks bij velen in het hoofd zitten. Het ligt goed in het gehoor. Het is ook een lied waarvan de tekst tot nadenken stemt. Direct de eerste zin al: “I’m going nowhere and I’m going fast”. Deze zin typeert precies onze samenleving. Iedereen is druk en rent en vliegt, maar waarheen en waarvoor?
De ik-figuur kan het tempo nauwelijks bijbenen, hij vraagt hulp. “Mister, can you help me, ‘cause it seems I’ve been led astray, I keep searching for an answer, for a way. Won’t you help me?” Aan wie vraagt hij dit eigenlijk? Als predikant heb de neiging om er een soort gebed in te zien. Hoeveel mensen zijn er niet die willen leven, maar worden geleefd. Die opgebrand en uitgeblust raken. Is er een manier om hieraan te ontsnappen? Help me, wie dan ook!
Het antwoord dat de zanger krijgt is even simpel als effectief: “Slow down, brother; slow down if you can’t go on”. Doe maar kalm aan, zo klinkt het. Als je niet meer verder kunt is dit het beste dat je kunt doen. Gas terugnemen! Ga niet mee in de ratrace, laat je niet gek maken.
Het goede aan de songtekst is dat hij gaat over een algemeen gedeeld probleem in de samenleving en dat hij wijst op het belang van rust. Daar kunnen we inderdaad wel wat meer van gebruiken! Tegelijk denk ik dat er meer te zeggen is. Gas terugnemen is een goede oplossing voor de jachtigheid van het bestaan. Maar daarmee is nog niet opgelost wat de eerste woorden van het liedje al aangeven: ik heb geen richting. Going nowhere. Daar helpt gas terugnemen niet tegen – dan ga je alleen langzamer nergens heen…
Ik moet denken aan woorden van Jezus. ‘Kom naar mij toe, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven’. Naar hem toe – dat is een richting die rust geeft. Want in zijn woorden wijst hij een weg die ergens heengaat. Luister eens wat Jezus te zeggen heeft. Zoek je rust? Zoek je richting? Bij hem vind je beide!

Op het moment dat ik dit stukje met inleveren, doet mijn internetverbinding het niet. Of preciezer gezegd, de draadloze verbinding van mijn laptop werkt niet. Dat is buitengewoon onhandig! Zoals ik de vorige keer al schreef, “je ziet het pas als het er niet is”. Nu merk je pas hoe vaak je iets van internet nodig hebt. Van e-mail tot kijken wanneer het gaat regenen, van het nazoeken van een citaat tot het maken van een afspraak bij de kapper of garage. Zonder verbinding met het netwerk begin je niet veel. Is mijn laptop dan waardeloos? Nee, dat niet. Alle programma’s doen het, ik kan tikken en rekenen en tekenen. Maar toch is het juist de verbinding de meerwaarde geeft!
Paus Franciscus zei laatst tegen jongeren: leven zonder verbinding met God is als leven zonder wifi! Goed ingeleefd in hun bestaan, dit voorbeeld. Zeker jongeren zijn voortdurend connected – essentieel om goed te kunnen functioneren in de groep. En ach, wie eigenlijk niet tegenwoordig? Er zijn genoeg oma’s met een iPad.
Maar kun je leven met God nu wel vergelijken met zo’n netwerkverbinding? Je kunt toch ook leven zonder verbinding met boven? Ja, er zijn genoeg mensen die het doen, en ze lijken er geen last van te hebben. Maar laat ik weer een parallel trekken met de computer. 25 jaar geleden werkte iedereen op computers zonder internetaansluiting. Dat ging allemaal goed. Maar als je, na een leven met verbinding, voor even terugkeert naar de oude situatie, zoals ik nu, dán voel je wat je mist.
Zo is het ook met de verbinding met God. Als je die eenmaal kent – het gebed, de ervaring geleid te worden, de rust, de vergeving – wil je niet meer zonder. Terwijl je eerst misschien dacht niets te missen. Hoe staat het eigenlijk met uw verbinding?