Helaas, Douwe Bob heeft niet gewonnen. Op het Songfestival behaalde hij slechts de elfde plek. Zijn liedje zal desondanks bij velen in het hoofd zitten. Het ligt goed in het gehoor. Het is ook een lied waarvan de tekst tot nadenken stemt. Direct de eerste zin al: “I’m going nowhere and I’m going fast”. Deze zin typeert precies onze samenleving. Iedereen is druk en rent en vliegt, maar waarheen en waarvoor?
De ik-figuur kan het tempo nauwelijks bijbenen, hij vraagt hulp. “Mister, can you help me, ‘cause it seems I’ve been led astray, I keep searching for an answer, for a way. Won’t you help me?” Aan wie vraagt hij dit eigenlijk? Als predikant heb de neiging om er een soort gebed in te zien. Hoeveel mensen zijn er niet die willen leven, maar worden geleefd. Die opgebrand en uitgeblust raken. Is er een manier om hieraan te ontsnappen? Help me, wie dan ook!
Het antwoord dat de zanger krijgt is even simpel als effectief: “Slow down, brother; slow down if you can’t go on”. Doe maar kalm aan, zo klinkt het. Als je niet meer verder kunt is dit het beste dat je kunt doen. Gas terugnemen! Ga niet mee in de ratrace, laat je niet gek maken.
Het goede aan de songtekst is dat hij gaat over een algemeen gedeeld probleem in de samenleving en dat hij wijst op het belang van rust. Daar kunnen we inderdaad wel wat meer van gebruiken! Tegelijk denk ik dat er meer te zeggen is. Gas terugnemen is een goede oplossing voor de jachtigheid van het bestaan. Maar daarmee is nog niet opgelost wat de eerste woorden van het liedje al aangeven: ik heb geen richting. Going nowhere. Daar helpt gas terugnemen niet tegen – dan ga je alleen langzamer nergens heen…
Ik moet denken aan woorden van Jezus. ‘Kom naar mij toe, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven’. Naar hem toe – dat is een richting die rust geeft. Want in zijn woorden wijst hij een weg die ergens heengaat. Luister eens wat Jezus te zeggen heeft. Zoek je rust? Zoek je richting? Bij hem vind je beide!