Vanwege de zomervakantie kocht ik onlangs slippers. Via internet, want in ons dorp zijn de kledingwinkels dun gezaaid. Toen ik ze thuisbezorgd kreeg wachtte me een kleine verrassing. Op het voetbed staat groot, en op een label staat wat kleiner het woord ‘Sinner’. Zondaar. Is dit misschien voetmode die speciaal is bedoeld voor ernstige predikanten?
Na even zoeken bleek het toch iets anders te liggen. Ik vond bijvoorbeeld dit: “opnieuw profileert Sinner zich, helemaal in lijn met het karakter van zijn merknaam, op een tegendraadse en ondeugende wijze. Onder het motto ‘Confess your Sins’ kunnen festivalbezoekers bij de Sinner caravan hun zonden opbiechten. Daarbij kunnen zij zich zoveel mogelijk onherkenbaar maken met een zonnebril van Sinner. In ruil voor deze moedige daad mag de biechteling de bril houden”.
Wat is dat eigenlijk, zonde? De marketeers van Sinner weten het wel. “Dare to beat the system. Make your own rules”, zegt hun commercial. Zonde is lekker doen wat eigenlijk niet mag. Ultieme vrijheid – regels beperken je immers? Jíj bepaalt wat kan!
Maar wat is eigenlijk ‘zonde’? Is dat uit de burgerlijke band springen? Als we in de kerk belijden dat we zondaars zijn, betekent dat dat we ons niet aan suffe regeltjes hebben gehouden? Welnee! Ik ben een zondaar, maar dat zit veel dieper. Dat betekent onder andere juist dat ik mijn zekerheid en veiligheid zoek in een braaf leven, terwijl de Heer me vraagt risico’s te nemen… Ik ben een zondaar, helaas. Maar dat is niet iemand die vrijheid vindt door zich nergens wat van aan te trekken. Het wil juist zeggen dat ik vastzit, in allerlei patronen die niet deugen.
Alleen eerlijk worden maakt je vrij. Belijdenis, noemt de kerk dat. Je keren tot God. Maar dan moet je wel weten wie je bent. Zondaar – niet als eretitel, maar als erkenning. Misschien moet ik vaker naar mijn slippers kijken…

De vakantietijd staat weer voor de deur! De scholen geven hun laatste lessen, de examenkandidaten weten op ze geslaagd zijn, de agenda’s en kantoren worden leger tot in september alles weer met volle kracht begint.
Velen zullen in de vakantie naar het buitenland gaan. Ik ben zelfs al terug als u dit leest. Eén van de mooie dingen die je in de vakantie kunt doen, is een kerk bezoeken. Dan bedoel ik niet in de eerste plaats dat u een eeuwenoude kathedraal bezichtigt, hoe mooi dat ook is. Al is dat wel aan te raden: gewoon eens een oude kerk binnenlopen en de atmosfeer op je laten inwerken.
Wat ik bedoel is dit: bezoek in de vakantie eens een kerkdienst van een plaatselijke gemeente of parochie. Waarom? Om te ervaren dat christenen een wereldwijde familie zijn. Om je ‘broers en zussen’ op te zoeken, die vaak blij verrast zijn met buitenlandse gasten. Om te zien en te horen hoe ze dáár de lofzang gaande houden en een gemeenschap vormen. Zo’n bezoek aan een kerkdienst tilt je uit boven de beperkingen en eigenaardigheden van je eigen geloofsgemeenschap.
Misschien denkt u wel: ja maar… ik versta geen Frans, of Sloveens of welke taal men ook spreekt op uw vakantiebestemming. En tóch moet u dat niet weerhouden om te gaan! Het is so wie so goed om op zondagmorgen een uurtje stil te zijn in een kerk, al versta je niets. Dan heb je alle gelegenheid om zelf te bidden en na te denken! En verder: als u een eigen Bijbel meeneemt, kunt u de Schriftlezing meestal wel volgen. Bovendien komt het nogal eens voor dat je de melodie van een lied herkent – dan kun je zachtjes in je eigen taal meezingen, geen probleem! En tenslotte: als de eucharistie/het Heilig Avondmaal wordt gevierd, kun je daaraan meedoen zonder zelfs een woord te verstaan, gewoon door op te letten wat de anderen doen. Zo ervaart u toch verbondenheid met de mensen die daar zijn.
Kortom: bezoek in uw vakantie een plaatselijke kerk – op zondagmorgen. Aan te raden!