Vanwege de zomervakantie kocht ik onlangs slippers. Via internet, want in ons dorp zijn de kledingwinkels dun gezaaid. Toen ik ze thuisbezorgd kreeg wachtte me een kleine verrassing. Op het voetbed staat groot, en op een label staat wat kleiner het woord ‘Sinner’. Zondaar. Is dit misschien voetmode die speciaal is bedoeld voor ernstige predikanten?
Na even zoeken bleek het toch iets anders te liggen. Ik vond bijvoorbeeld dit: “opnieuw profileert Sinner zich, helemaal in lijn met het karakter van zijn merknaam, op een tegendraadse en ondeugende wijze. Onder het motto ‘Confess your Sins’ kunnen festivalbezoekers bij de Sinner caravan hun zonden opbiechten. Daarbij kunnen zij zich zoveel mogelijk onherkenbaar maken met een zonnebril van Sinner. In ruil voor deze moedige daad mag de biechteling de bril houden”.
Wat is dat eigenlijk, zonde? De marketeers van Sinner weten het wel. “Dare to beat the system. Make your own rules”, zegt hun commercial. Zonde is lekker doen wat eigenlijk niet mag. Ultieme vrijheid – regels beperken je immers? Jíj bepaalt wat kan!
Maar wat is eigenlijk ‘zonde’? Is dat uit de burgerlijke band springen? Als we in de kerk belijden dat we zondaars zijn, betekent dat dat we ons niet aan suffe regeltjes hebben gehouden? Welnee! Ik ben een zondaar, maar dat zit veel dieper. Dat betekent onder andere juist dat ik mijn zekerheid en veiligheid zoek in een braaf leven, terwijl de Heer me vraagt risico’s te nemen… Ik ben een zondaar, helaas. Maar dat is niet iemand die vrijheid vindt door zich nergens wat van aan te trekken. Het wil juist zeggen dat ik vastzit, in allerlei patronen die niet deugen.
Alleen eerlijk worden maakt je vrij. Belijdenis, noemt de kerk dat. Je keren tot God. Maar dan moet je wel weten wie je bent. Zondaar – niet als eretitel, maar als erkenning. Misschien moet ik vaker naar mijn slippers kijken…