Gemeente van Jezus Christus,

[intro]
daar staan ze dan aan de reling, Paulus en Barnabas. Langzaam verdwijnt de kade uit het zicht. Hun reis is nu echt begonnen! De golven bruisen, de wind waait door hun baard, de zon weerkaatst fel op het zoute water. Ze kijken elkaar eens aan. Daar staan ze nu. Hun bagage in het ruim, hun geld in hun gordel. Daar gaan ze! Op weg naar… ja, waarheen eigenlijk? Eerst maar naar Cyprus, het eiland waar Barnabas vandaan komt. En dan zullen ze wel weer zien hoe de Geest hen leidt.
Hoe zullen ze zich gevoeld hebben? Vol energie en zin, met een open blik vooruit? Of toch ook wel gespannen, onrustig; stil misschien? Het is nogal niet niets, om zo alles achter te laten. Maar ze weten: we zijn geroepen. God zelf heeft ons op weg gestuurd, zijn taak gaan we vervullen. Zou Hij dan niet voor ons zorgen?
Als thema voor de preek vanmorgen heb ik gekozen ‘God wil mensen redden. Wilt u ook?’ [herhaal]. Deze zendingsreis, war we over hoorden, is een schakel in Gods grote plan. God is bezig. En tegelijk gaat wat Hij doet niet buiten mensen om. ‘God wil mensen redden. Wilt u ook?’ – houd dat even vast! Lees verder →

Gemeente van Jezus Christus,

[intro: ‘gelovig’]
‘die mensen zijn erg gelovig’ hoor je soms zeggen. Wat is dat? Wat bedoelen mensen eigenlijk als ze zoiets zeggen? Wat voor beeld hebben mensen van geloof?
Van de week bracht ik twee keer Jesse en Nathan naar school, mijn zonen, want de vakantie is weer afgelopen. En twee keer kwam ik een gezinnetje tegen dat de andere kant op fietste. Voorop fietste een man met twee jongetjes bij zich op de fiets. Hij was duidelijk geen autochtoon, en hij had een mooie zwarte baard. Achter hem een gat van tien meter, en dan fietste daar zijn vrouw. Een hoofddoekje om, en op zich hippe kleren, maar wel armen en benen helemaal bedekt. ‘Die zijn vast heel gelovig’ denk je dan al snel bij zulke mensen.
Soms zie je ook Lees verder →

(Uit de Bijbel is gelezen: Handelingen 4:32-5:11)

Gemeente van Jezus Christus,

[inleiding: keihard straffende God?]
een heftig verhaal is het, wat we net hoorden! Ananias en Saffira – leden van de eerste christengemeente in Jeruzalem, pas gedoopt. Ze zijn niet eerlijk, willen ze zich mooier voordoen dan ze zijn – en dan… daar liggen ze dood op de grond, meteen. Gestraft door God! Slachtoffers van zijn toorn, afschrikwekkende voorbeelden voor de hele gemeente. “Een grote vrees kwam over de gehele gemeente en over allen, die dit hoorden”. Niet zo vreemd! Moet je je toch voorstellen, dat je zoiets ziet gebeuren!
Een geschiedenis als deze kan heel wat vragen oproepen: Moet dat nu zo? Was het nu echt zo erg, wat Ananias en Saffira deden? Ze gaven nota bene net geld aan de christelijke gemeente! Inderdaad, ze waren niet eerlijk, maar moet je daar meteen de doodstraf voor krijgen? Dit gaat wel heel ver! Ja, je kunt nog verder gaan en je afvragen: wat is dat voor een God die dit doet, die mensen dood laat vallen? Is dat onze God, de God van Jezus? Die was toch van liefde en vergeving? Als je dit verhaal hoort, dan kun je er bang van worden. Straft hij, en zo streng? Ik spreek óók weleens onwaarheden… Of misschien denkt u juist de andere kant op: als God zo is, dan hoef ik Hem niet hoor! Iemand die elke fout meteen keihard vergeldt, waar je bang van wordt! Zo’n God, nee laat dan maar…
Geen eenvoudige geschiedenis dus. Maar toch staat hij in de Bijbel. Lees verder →