Gemeente van Jezus Christus, hier en thuis,

[intro]
ik las eens over een zwarte familie in de Verenigde Staten, enkele decennia geleden. Een jongetje, Matthew, is met zijn vader op stap in een park. Intussen praten ze over vanalles. ‘Pappa,’ vraagt Matthew, “waarom komt u vaak zo laat uit uw werk? De vader van Colin is meestal een stuk eerder thuis! Is het bij uw werk zo druk altijd?” “Tja,” zegt de vader, “het is nu eenmaal een drukke baan die ik heb”. Hij is even stil, en ze lopen samen verder. “Maar weet je,” gaat Matthews vader in eens verder, na een tijdje zwijgen “het is ook dat ik mijn werk heel goed wil doen doe. Want ik ben de enige zwarte op het kantoor, en dan is dat extra belangrijk”. Matthew begrijpt het niet. “Iedereen moet toch goed zijn werk doen?” zegt hij verbaasd. “Ja.” zegt zijn vader, “dat moet zeker. Maar…” . Juist op dat moment slaan ze een hoek om, en hij komt bijna in botsing met een andere man, een breedgeschouderde witte arbeider, die de hoek omkomt. “Hé, kun je niet uit je doppen kijken!” klinkt het boos. “Neemt u mij niet kwalijk meneer, gelukkig is het goed afgelopen. Hier is uw paraplu” – want die had de man die de hoek om kwam laten vallen. Ze lopen allemaal verder. Tien meter verder stelt Matthew weer een vraag: “pappa, die man keek toch ook niet uit! Waarom doet u dan zo beleefd?” Zijn vader zegt “Nou, het is altijd goed om beleefd te zijn, toch?” Maar plotseling blijft hij staan. Hij kijkt hij Matthew aan en praat hij verder “Weet je, jongen, ik zal je een belangrijke les leren. Hij was wit en wij zijn zwart. En als zwarte moet je twee keer zo beleefd doen, en twee keer zo goed werk afleveren, wil je in deze stad verder komen. De mensen kijken kritisch als je zwart bent, ze zitten vol vooroordelen. En daarom: dubbel zo goed doen – onthoud dat maar!”

[vreemdelingen toen]
In de brief van Petrus, waar we vandaag verder in lezen, staat Lees verder →