Vorige maand was ik op vakantie, en daar zag ik iets opmerkelijks. Ik was met mijn ergens in een toeristisch plaatsje waar we voor een restaurant stonden met de auto. Vanuit de auto keek ik het restaurant eens in. Daar zat een gezinnetje aan tafel: man, vrouw en twee tienerdochters. Gezellig samen uit eten in de vakantie, blijkbaar. Maar wat was het opvallende? Deze vier mensen spraken niet met elkaar en keken elkaar ook niet aan. Ze keken allen schuin naar beneden, naar hun telefoon. De tienerdochters, maar ook de ouders!
Het grappige is dat je zoiets alleen van een afstandje kunt zien. Die mensen zelf realiseerden zich ongetwijfeld niet hoe hun samenzijn eruit zag. Want dat is het lastige van een telefoon: als je erop kijkt, zie je niet meer wat er om je heen gebeurt. Wat voor signaal geef je dus af als je in gezelschap uitgebreid bezig bent met je telefoon? In feite dit: “ik “hoef je niet zo nodig te zien, iets anders is boeiender op dit moment”. Niet zo netjes!
Toch is het onbedoeld dat mensen dit signaal uitzenden, tenminste dat hoop ik. Als je die ouders vraagt: ‘wie is er nu belangrijker, je dochter of dat laatste berichtje?’, antwoorden ze ongetwijfeld ‘mijn dochter’. Alleen, de virtuele wereld trekt harder dan je denkt! ‘Hier, nu kijken!’ roept elke ping van een ontvangen appje. Het werkt zelfs zonder dat de telefoon je roept. Automatisch pak je het ding als je even een leeg moment hebt. En nooit voor niets, er is altijd wel iets te bekijken of om op te reageren. Voor je contacten van vlees en bloed doet het echter weinig goed!
Ik dacht: zou het een niveau hoger ook zo werken? De onrust van de virtuele wereld die wezenlijke contacten hindert in de ‘echte’ wereld…. Zou voortdurende onrust in ons leven evenzo het contact hinderen in de meest wezenlijke wereld, die van God? Jezus zegt ‘kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan. Dan zal ik jullie rust geven’. Leg die telefoon maar opzij en probeer het! Een kort gebed doet veel meer dan je denkt.