Momenteel zit ik de lezen in een recente publicatie van paus Franciscus, de encycliek ‘Laudato Si‘. Wat moet een protestantse dominee nu met een pauselijke encycliek? Ervan leren natuurlijk! Dit boekje gaat namelijk niet over een punt waar protestanten en katholieken veel verschillen. Het gaat over de vraag hoe we met het milieu moeten omgaan. Daar zegt de kerkvorst heel wijze dingen over. Heel praktische dingen ook: ik wilde zojuist de verwarming een tik geven omdat ik het een beetje koud vond in huis, maar op pauselijk advies trok ik eerst maar eens een warm hemd aan…
Het mooie is dat paus Franciscus niet alleen de dingen zegt waar iedereen het mee eens is, zoals het belang van natuurbescherming en het tegengaan van verspilling. Hij peilt ook dieper. Zo spreekt hij over de westerse landen (wij dus!) die veel te veel energie en grondstoffen gebruiken. Dan zegt hij niet alleen dat dat fout is, hij wijst een onderliggende oorzaak aan. Want, zo schrijft hij: “Hoe leger het hart van een persoon is, des te meer behoefte heeft hij aan kopen, bezitten en consumeren”. Met andere woorden, onder de milieuproblemen zit een moreel probleem. Daarom zijn ze ten diepste niet op te lossen met afspraken of nieuwe technologie. Wat nodig is, is een heroriëntatie van onze maatschappij. Een ‘vulling van het hart’!
Hoe vind je dat? Hoe vul je het gat in je hart dat niet blijvend bevredigd wordt door te shoppen of verre reizen te maken? Alleen liefde vult een leeg hart. Alleen liefde maakt een mens tevreden met minder. En daarom zegt de paus zeer terecht: onze maatschappij heeft het nodig te horen van die Ene, die ons liefheeft als een vader. Hij is te vinden! Hij maakte deze mooie wereld, Hij maakte ieder mens en vindt ook u van waarde. Wie Hem kent heeft de diepste vrede. Rust dan niet tot u Hem gevonden hebt.