Vanuit mijn studeerkamerraam kan ik een rozenstruik zien in een hoekje van mijn voortuin. In deze decembermaand is er uiteraard niet veel aan te beleven. De bladeren zijn vrijwel allemaal afgevallen en je ziet de kale takken vol stekels. Een beeld van de winter, als alles stilstaat.
Maar tot mijn grote verbazing zitten er twee bloemen aan de struik, twee rode rozen. Nu, in december! En als ik eens dichterbij kijk, zie ik verschillende knoppen die nog meer bloemen beloven. Ten minste, als het weer niet slechter wordt…
Deze roos doet me denken aan een oud kerstlied:
Er is een roos ontloken
uit barre wintergrond,
zoals er was gesproken…
Die roos in mijn tuin, en in het lied, staat voor Jezus. Hij wiens geboorte we vieren met Kerst, als de natuur koud en donker is. Maar midden in die troosteloze tijd bloeit er iets!
Een bloem is kwetsbaar. Er hoeft maar hagel of vrieskou te komen, en weg zijn mijn rozen. Zo is ook het kerstkindje in de kribbe kwetsbaar. Arm, en geboren in een vijandige wereld. Koning Herodes zal proberen het te vermoorden. Je vraagt je af of dit kindje ooit iets zal bereiken…
En toch! Een bloem spreekt van leven en lente, van een nieuw begin. Als ik naar de roos in mijn tuin kijk weet ik het: na de winter komt een nieuw seizoen. Léven is sterker dan kou en doodsheid. En zo is het ook bij Jezus’ geboorte. Een teer kindje, maar tegelijk zoveel meer. Het zegt ons dat de duisternis niet wint! Want God komt de wereld in. Hij laat ons niet over aan de dorheid. Dit kindje zal dood en donker overwinnen, en een nieuw leven laten doorbreken. Ieder die het gelooft zal het ervaren! En daarom: goede kerstdagen gewenst iedereen!