Op een bepaalde leeftijd van je van je geloof. Kleuters geloven nog heilig in Sinterklaas en zijn goede gaven. Iets oudere kinderen weten van ‘hulpsinterklazen’ maar geloven toch ook nog in een échte. Maar ergens in de onderbouw blijkt dat niet meer dan een verhaal. Wil je cadeautjes, dan zullen we die elkaar moeten geven!
Op een bepaalde leeftijd van je van je geloof. Tenminste, als je de hoofdlijn van krant en televisie volgt. In de serie ‘De Tien Geboden’ in de Trouw vertelt bijna wekelijks iemand hoe hij of zij ergens in de tienertijd stopte met geloof serieus te nemen. Geloven in God als fase in de ontwikkeling naar volwassenheid, zo wordt het vaak in de media neergezet, ook bijvoorbeeld bij Pauw en Witteman. Een weldenkende volwassene die nog gelovig is? Dan is er zeker iets mis gegaan!
Lijkt Sinterklaas op God? In bepaalde opzichten wel. Alwetend over ieders daden, het goede belonend en het kwade straffend. In het bezit van een groot boek. Wensen verhorend, vanwaar die ook worden opgezonden. Als contrast een duistere figuur – Zwarte Piet is echt geen ‘onderdrukte slaaf’ maar oorspronkelijk een symbool van duistere machten. Is het dan niet logisch dat je na je geloof in Sinterklaas ook van je geloof in God afvalt?
Er zijn genoeg mensen die God zien als een soort hemelse Sinterklaas, met eerbied gesproken. Doe je goed dan word je beloond, doe je fout dan zwaait er wat. Echter, is dat nu de God waar christenen in geloven? Zo’n god is slechts een projectie van het gevoel voor goed en kwaad. Ik wenste wel dat meer mensen van dat geloof vielen! De God waar ik in geloof is heel wat meer. Hij leert me wat liefde is, en genade. Hij geeft geen cadeautjes, maar Hij geeft zichzelf – in de kribbe en aan het kruis. Hij komt niet ééns per jaar, maar is er altijd. Hij inspireert mensen tot goede daden, in plaats van ze erop af te rekenen. Nee, God is geen Sinterklaas. En ik geloof nog steeds. In hem.