Buiten hoor ik een vogel zingen, een merel om precies te zijn. Niet dat ik zo’n goed gehoor heb voor vogelzang, maar ik zie hem zitten. Wat zingt zo’n vogel toch prachtig! Ik geloof niet dat er iemand is die níet van zingende vogels houdt. Als ik zo’n merel hoor zingen, ben ik verwonderd over de creativiteit en wijsheid van God die deze wereld bedacht heeft.
Echter… moet ik het wel zo zien? Een bekende schrijver vertelt over een discussie tussen twee mensen. De eerste betoogt hoe een zingende vogel wordt gedreven door zijn hormonen. “Deze zetten het dier aan tot zingen, om zodoende zijn gebied af te bakenen en een andere vogel tot geslachtsverkeer uit te nodigen”. De ander wil daar echter niets van weten: die vogel zingt spontaan een lied tot eer van God, dat niemand hem heeft hoeven leren!
Of zou dit een valse tegenstelling zijn? Inderdaad heeft vogelzang de fúnctie die de eerste persoon aangeeft. Maar is het niet wonderlijk hoe móói ze daarbij zingen? Sommige vogels kunnen gelijktijdig twee noten zingen. De nachtegaal kan wel honderd tot driehonderd melodieën zingen. Er zijn zelfs vogels die samen een duet kunnen zingen, waarbij ze elkaar aanvullen! Is dat allemaal niet schromelijk overdreven om te communiceren ‘wegwezen jij’ of ‘ik wil seks’? De schoonheid van vogelzang is iets wat je met een platte, slechts op de evolutietheorie gebaseerde bril slecht kunt verklaren. Ik geloof zelfs dat het je vermogen belemmert om zulke schoonheid nog te zien – of in dit geval te horen. Als je alles plat slaat, wórdt je wereld plat.
Nee, het is niet slechts energieverspilling die een vogel zo mooi laat zingen. Ik zeg zonder aarzelen dat God geniet van een zingende merel; en wij mogen meegenieten. Zelfs hoog in de bergen of diep in het oerwoud waar geen mens ze hoort, zijn vogels die Zijn naam lofzingen. Niet bewust, maar gewoon door er te zijn en te doen waar hij voor gemaakt is. Zouden wij dan niet maken dat ook uit óns leven een loflied opstijgt voor de Schepper?