In de kerken wordt in deze tijd uitgebreid stilgestaan bij het lijden van Jezus. Niet zo’n opwekkend onderwerp, zou je denken. Waarom zou je daar zoveel aandacht aan geven? Toch is het goed en belangrijk om Jezus’ lijden te gedenken. Dat heeft een dubbele reden. Geloof bestaat namelijk uit twee dingen: jezelf leren kennen, en God leren kennen. Deze beide dingen leer je heel diep als je stilstaat bij wat er met Jezus gebeurde.
Om te beginnen leert het iets over ons mensen. De lijdensgeschiedenis van Jezus haalt ons uit de droom dat wij mensen ten diepste wel goed zijn en het goede willen. Immers, wat had Jezus gedaan dat hij de dood verdiende? Maar toch werd hij uit de weg geruimd. Voor de leiders van toen waren politieke belangen en macht belangrijker dan een mensenleven. Maar ook de gewone man komt bepaald niet mooi naar voren. Velen die eerder nog ‘hosanna’ riepen, roepen nu ‘kruisig hem’. Mensen blijken vatbaar voor manipulatie, lopen met de kudde mee, blijken te kunnen ontsteken in blinde razernij. Ook wie Jezus volgt is niet beter: al zijn leerlingen vluchten, één verloochent en een ander verraadt hem… Nee, je krijgt een ontnuchterende kijk op de mensen – op jezelf dus.
Ten tweede leert de lijdensgeschiedenis van Jezus ons over God. Als mensen aan God denken, is het vaak een soort vaag beeld van ‘iemand daarboven die aan de knoppen van de wereld draait’. Maar in Jezus’ gezicht zien we God die mee-lijdt. God die zich laat verwerpen door mensen. Wat een verschil met onze ideeën! En nog dieper: Jezus is maar niet een willoos slachtoffer. Hij neemt de schuld en het falen van al die mensen op zich. Hij wil eraan onderdoor gaan, om ons te bevrijden. Dat is het grote wonder van Jezus’ lijden. Dat God de mensen, die dus zó tegenvallen, niet loslaat, maar ze juist een nieuw begin wil geven. Verzoening, vergeving, zo noemen kerkwoorden dat.
Nee, denken aan Jezus’ lijden is heilzaam. Wel ernstig, maar ten diepste niet deprimerend. En… na de lijdenstijd volgt het Paasfeest!