Bij mij thuis staat sinds kort een aquarium. Zonder vissen, zover is het nog niet. Een nieuw-ingericht aquarium moet eerst een tijdje draaien met alleen de planten en de pomp erin, zodat er een natuurlijk evenwicht kan ontstaan. Maar over een weekje mogen de vissen komen. Mijn zoontjes kijken er al naar uit sinds het vertrek van hun goudvis.
Het is een leuk werkje, een aquarium inrichten. Een plan bedenken, plantjes kopen. Een bodem leggen, eerst een basis en daarover grind. Dan de plantjes op een leuke manier erin zetten. De inrichting afwerken met een stuk hout of andere decoratie… Ik voelde me een beetje als God die de wereld maakt en inricht. In deze kleine wereld van de aquariumbak bepaal ik hoe het gaat worden en wie er mag wonen.
Heel wat mensen denken volgens mij ongeveer zo over God. God, als Hij er is, dat is iemand die de wereld gemaakt heeft zoals Hij wil. Die nu zorgt dat de boel blijft draaien en van wie je het goede maar moet hopen. Iemand op afstand, zoals ik straks op afstand ben van mijn vissen: aan de andere kant van het glas.
Maar ten diepste is God anders. Hij is niet ‘ver weg achter het glas, aan de knoppen die mijn leven bepalen’. Hij is nabij, zegt de Bijbel. Hij leeft mee – dat doe ik op zich ook met mijn vissen. Maar in Jezus is hij zelfs zelf een mens geworden en heeft hij ons leven gedeeld. Het is wel heel toevallig dat juist de vis een oud christelijk symbool is voor Jezus! Hij die God is, werd een mens. Stel je voor, dat ik zelf een visje word in mijn aquarium! Ervaar hoe het is om in die glazen bak te leven. Hetzelfde voer eet, dezelfde vissentaal spreek. Dan is de afstand toch weg? En zó is God – hij werd in Jezus een mens als u en ik. Zou je hem dan niet kunnen vertrouwen?