De Kroatische theoloog Miroslav Volv vertelt het volgende, waargebeurde verhaal. Toen hij klein was, paste zijn oude tante Milica vaak op hem. Milica was zijn lievelingstante. Altijd deed ze leuke dingen met hem en ze liet hem nooit alleen spelen terwijl zij iets anders ging doen. Na zijn ouders hield Miroslav het meest van haar. Bij haar voelde hij zich veilig, en hij kom merken dat ze ook graag voor hem zorgde.
Toch was er iets dat Miroslav niet wist. Tante Milica was verantwoordelijk voor de dood van zijn oudere broertje Daniël, dat maar vijf jaar was geworden. Hij hoorde dat pas na haar dood van zijn ouders, toen hij zelf al een student was. Wat was er gebeurd? Tante Milica moest eens passen op Daniël en de kleine Miroslav, die toen nog nauwelijks meer was dan een baby. Maar ze lette niet goed op. Daniël, de oudste, sloop de poort uit om te gaan kijken bij de soldaten in de kazerne naast het huis. Dat vond hij machtig interessant. De soldaten vonden hem ook leuk. Eén van de soldaten liet hem een eindje meerijden op een paardenkar waarmee ze brood vervoerden. Toen gebeurde het vreselijke: Daniël viel van de kar, werd overreden en stierf.
Zijn ouders waren bijna gebroken van verdriet. Maar ze joegen tante Milica niet boos weg uit hun leven. Nee, toen ze na een paar maanden hun leven weer oppakten en een oppas nodig hadden, vroegen ze… Milica. Ze werd de meest toegewijde oppas die er maar te bedenken is. De ouders pasten wel op dat Miroslav nooit iets meekreeg wat zijn lievelingstante meedroeg.
Hoe konden die ouders deze keuze maken? Alleen omdat ze iets wisten van de nieuwe kansen die God ons allen geeft. Hun keuze laat iets van Jezus zien in deze wereld: niet boosheid en schuld, maar liefde verspreidde zich. Zo zijn zij heiligen, al staan ze in geen enkele almanak. Moge God ons ook maken tot mensen die iets van zijn liefde tonen in deze wereld!

NB: zie dit boek: https://www.amazon.com/Free-Charge-Forgiving-Culture-Stripped/dp/0310265746