Gemeente van Jezus Christus,

[intro: Weense en andere machthebbers]
afgelopen week was ik met ons gezin in Wenen. Een mooie stad vol geschiedenis. Van alles is er te zien: standbeelden van mannen op paarden, enorme paleizen van keizers en prinsen. Ook op andere gebouwen, zoals musea stat nogal eens de naam van de heerser die het heeft laten bouwen. [VB: natuurhistorisch museum – enorm. Ertegenover nóg zo’n gebouw, spiegelbeeld. Op allebei: gebouwd door keizer Frans Joseph. Tussen de beide musea in: standbeeld van keizerin Maria Theresia omringd door belangrijke mensen. Wát een vertoon van rijkdom! In museum nog iets bijzonders: een boeket bloemen dat de liefde tussen een keizer en keizerin bezegelde. OK – bijzonder om te bewaren?? Maar… bloemen zijn gemaakt van edelstenen. O.a. >2000 diamanten erin]
Mooi allemaal. Maar: wie betaalde het uiteindelijk? Ik was ook op de Karl-Marx-hof, en dan ga je daarover nadenken. Belasting uit heel het Oostenrijk-Hongaarse rijk verzameld kwam in Wenen terecht. En wat ermee gedaan: niet zozeer iets waar de mensen die die belasting betaalden iets aan hadden, maar m.n. voor de eer en glorie van degenen met macht…
Ik dacht in trein terug: lijkt me mooie introductie voor preek van vanavond. Want
in Markus 10 vers 42, we hoorden het net, zegt Jezus dit volgens de NBV21: “jullie weten dat de volken onderdrukt worden door hun eigen heersers en dat hun leiders hun macht misbruiken”. Dat is volgens mij net té negatief vertaald, Jezus zegt letterlijk iets subtielers. Je zou het misschien zo kunnen weergeven: “jullie weten dat zij die heersen óverheersen, dat de groten hun macht vergroten”. En dan veelzeggend erachteraan: “zo moet het onder jullie niet zijn!”
De keizers van Oostenrijk-Hongarije: verlichte despoten. Onderdrukten niet – verlicht. Maar wel despoot – hun wil was wet. Overheersen. En hun rijk groeide eeuwenlang, en hun macht en rijkdom ook. “de groten hun macht vergroten”.
Waren ze nu zo slecht, die heersers in Wenen? Nee, maar het lijkt erbij te horen als je aan de top staat, in welke tijd dan ook. Dat het nooit genoeg kan zijn, dat macht verslavend is. Dat een leider geen dienaar is, maar een héérser. Al dan niet verlicht. Dat je je groot maakt – al die standbeelden in Wenen waren opvallend méér dan levensgroot, zodat je jezelf kleiner voelt. Geen toeval! En laten we vooral ook naar de huidige tijd toegaan. Lees verder →

Gemeente van Jezus Christus,

[intro: klok bij uitvaart]
Afgelopen dinsdag hoorde ik vanuit mijn studeerkamer de kerkklok van deze kerk luiden. Je hoort het, en je denkt: wat is er aan de hand? Dat werd al snel duidelijk. Er kwam een zwarte auto langsrijden met twee van die vlaggetjes voorop, en daarachter meer auto’s met allemaal zo’n vlaggetje in het portierraam geklemd. De stoet van een uitvaart. Een gemeentelid dat niet begraven werd vanuit onze kerk, maar onderweg ging naar elders. Uit respect werden de kerkklokken geluid, op het moment dat ze langs de kerk reden. Een mooi gebaar van respect, van uitgeleide.
Ik moest denken aan mijn tante, waar ik vroeger wel logeerde. Zij woonde, en woont nog steeds, precies tegenover de ingang van een grote begraafplaats. Als ik daar was, dan hoorde je nogal eens klokken luiden. En dan wist je het al: daar komt weer zo’n begrafenisstoet aan. Ik keek met mijn neefje uit het raam, en het klopte altijd. Kinderen, jullie hebben vast ook wel eens de kerkklokken horen luiden voor een begrafenis. Een mooie klank, en toch met iets ernstigs. Als je het hoort, dan weet je: er is iemand gestorven. Als je het vaker hoort, dan denk je: wéér iemand gestorven. Ik denk dat er best mensen zijn, die niet in het huis van mijn tante zouden willen wonen. Telkens weer de klok die luidt. Telkens word je er even aan herinnerd, dat ieder mens een keer zal sterven. Jij ook, ik ook. Willen we daar wel aan denken?
in het evangelie van Marcus klinkt ook zo’n klok. Vanalles wordt er verteld over de woorden en wonderen van Jezus, maar daartussendoor klinkt drie keer ineens een ernstig woord van Jezus. Een lijdensaankondiging. Dat Hij zegt: ‘Ik zal lijden, en sterven, en ook weer opstaan’. Het is als een klok die je opschrikt en ernstig maakt. Lees verder →