Gemeente van Jezus Christus,

[intro: inleven]
Bij ons in de pastorie hebben we een grote kelder. Als je de deur opendoet om naar beneden te gaan gaat het licht er aan, en als er weer uit bent gekomen en de deur dicht doet gaat het licht automatisch uit. De lichtschakelaar is verbonden aan de deur boven aan de trap. Nu is er natuurlijk een aantrekkelijk grapje in ons huis. Je kunt, als iemand daar beneden in de kelder is, de deur zachtjes dicht duwen. Dan sta je daar beneden in de kelder ineens in pikdonkere duisternis. Hè! Op een of andere manier vindt niemand dat prettig. Ook als je weet dat de trap twee stappen bij je vandaan is, ook als je een telefoon bij je hebt waarmee je wat licht kunt maken… niemand houdt ervan om ineens in het donker te zitten, al is het maar voor even.
Ik moest hier aan denken bij het Bijbelgedeelte van vandaag. We horen dat het midden op de dag in eens drie uur lang donker wordt, op het moment dat Jezus aan het kruis hangt. Stel je voor dat jij toen in Jeruzalem was geweest. Ineens wordt het nacht. Je bent in een huis en het lijkt alsof iemand het licht uitdoet. Op de tast moet je op zoek naar een olielamp, en op de tast moet je die aansteken. Een heel rare sfeer heerst in de donkere stad. De markt buiten kan niet verder gaan. Kinderen stoppen hun spel, reizigers weten de weg niet meer. Onheilspellend, alle vogels zijn gestopt met zingen. De zon geeft geen warmte meer… Wat is dit, en wat hangt ons boven het hoofd?
Ook op de heuvel Golgotha valt deze onnatuurlijke duisternis. De omstanders, die eerst spotten met de gekruisigden daar, vallen stil. Mensen gaan weg. Alleen de soldaten blijven, en natuurlijk de mannen aan het kruis. Hoe moet het voor Jezus zijn geweest? Geen kant op kunnen, vreselijke pijnen lijdend, en daar gaat ook het licht nog uit. Drie uur lang hangt hij daar. “mijn God, mijn God, Waarom hebt u mij verlaten?” Wat moet dat zijn geweest! Volgens Calvijn is dit het moment dat Lees verder →

(Uit de Bijbel is gelezen: Markus 15:22-41)

Gemeente van Jezus Christus,

[intro: beelden die raken]
soms kan iets je raken op een bijzondere manier. Soms komt het ineens binnen, zoals dat heet. Je kunt misschien veel weten van de natuur. Je kunt de naam noemen van vele vogels en planten. Je kunt erover praten en anderen onderwijzen. Maar als de natuur je echt raakt, gaat dat verder dan kennis en woorden. Als je op vakantie bent ergens, en je loopt ’s middags door de heuvels. Je komt een bos uitgelopen, en wat naar beneden ligt een meer. En precies over dat meer staat een regenboog gespannen tegen een donkere lucht. Het raakt je, je blijft verwonderd staan kijken. Zo’n moment, zo’n blik, het zegt meer dan elke beschrijving in een reisgids over dat het daar mooi is. Je kunt dit niet vangen in woorden. Woorden en uitleg doen zelfs afbreuk, in zekere zin. Stel je voor, jij staat daar nog vol ontzag die regenboog in je op te nemen – misschien wel een dubbele regenboog, dat kan. En dan komt er iemand die je wil uitleggen hoe dat precies zit met een regenboog. Van zonlicht en breking in waterdruppels, van golflengtes en kijkhoeken. Wordt je indruk daar rijker van? Nee, eerder verstoord!
In het bijzonder beelden hebben Lees verder →