Gemeente van Jezus Christus,
[intro]
We zijn vandaag gekomen aan het einde van het kerkelijk jaar. Alles spreekt vandaag van eindigheid. Niet alleen de lijst met overledenen in uw liturgie boekje, maar net zo zeer duizend dingen in de natuur. De dagen zijn kort, de nachten worden steeds langer. De bladeren vallen, de bloei is voorbij, de oogst is over.
Juist in deze dagen staan we in de kerk stil bij het einde. Het einde van alle dingen op aarde, en ook het einde van mensenlevens. We herdenken degenen die het afgelopen jaar uit ons midden zijn heengegaan. Er zijn families en nabestaanden aanwezig die iemand missen. Er is verdriet. Verdriet om een moeder, vader, een broer of zus, of wie dan ook. Rouw is soms rauw, als je geliefde nog maar pas is overleden. Maar gemis kan blijven schrijnen, ook als degene die je lief had al langer is heengegaan.
Zouden er mensen in ons midden zijn, die helemaal niemand aan de dood hebben verloren, nooit? Misschien wat kinderen, of een enkele jongvolwassene. In het leven kom je de dood tegen. In het bestaan het vergaan. Verlies je geen mensen, dan wel illusies. Dromen die uiteenspatten in je eigen leven, of stuiten op een wereld vol ellende en crisis. Ja, somber en donker kan het worden in november – en we gedenken de overledenen. Lees verder
AJMolenaar's archief 